"ระหว่างทาง" ของการเดินทาง "ถอยกลับ"

 เคยไหม ? ที่คุณก้าวเดินไปข้างหน้า
แต่รู้สึกว่ามันเป็นการถอยหลังกลับ

เคยไหม ? ที่ท้องฟ้าในโลกส่วนตัวของคุณ
กลับเปลี่ยนจากสีฟ้ามาเป็นเมฆครึ้มสีเทาหม่น
โดยไม่มีเค้าลางแห่งพายุร้าย

ทุกอย่างพัดพาคุณกลับไปสู่จุดเริ่มต้น
หรือไกลกว่านั้น...เปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นหยดน้ำตา
เปลี่ยนเสียงหัวเราะเป็นเสียงสะอื้นไห้
ความทุกข์เข้ามาทดแทน
วันเวลาแห่งความสุขของคุณจนหมดสิ้น

ความคาดหวัง คือ ปัจจัยหลักของความทุกข์
ความฝัน บางครั้งก็เป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดทุกข์
ชีวิตคนเรามีปัญหา เพิ่มมากขึ้นตามวันเวลาที่หมุนไป

ทุก ๆ วันเหมือนกับต้องตื่นขึ้นมา
เพื่อเดินเข้าไปในสมรภูมิรบ ฟาดฟันกับปัญหา
หากคุณชนะคุณก็จะเดินจากมา พร้อมความสำเร็จอีกครั้งหนึ่ง
หากคุณแพ้คุณก็อาจล้มจมอยู่กับที่
แล้วจะมีใครสักกี่คนบนโลกใบนี้
ที่จะคอยยื่นมือให้ความช่วยเหลือเมื่อเราเจ็บปวด
เอาเข้าจริงในโลกใบนี้...เราจะมีใคร?
ใครที่เป็นของเราจริง ๆ เกิดมาเพื่อเราจริง ๆ

แต่ในโลกของความเป็นจริง ก็คือ เราต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้
หายใจด้วยตัวเองให้ได้ ลุกด้วยตัวเองให้ได้
อ้อมแขนและลมหายใจของคนอื่น
เป็นเพียงส่วนประกอบ ที่ทำให้เราเต็มพร้อมสมบูรณ์

"ถ้าบนทางเดินที่ผ่านมาเราก้าวเร็วเกินไป

มองย้อนกลับไปดูตัวเองใหม่แล้วหัดเดินให้ช้าลง"

     บทเรียนของการเดินถอยหลัง ทำให้รู้ว่าความคาดหวังมักมาพร้อมกับความผิดหวังเสมอ เราคาดหวังว่าจะมีใครมาร่วมแบ่งปันความรู้สึก คอยประคับประคองอยู่เคียงข้าง คอยรับเมื่อเราล้ม แล้วตั้งความหวังว่าเขาจะยืนอยู่เคียงข้างเราไปจนวันตาย มีลมหายใจของกันและกันอย่างอบอุ่น

อ้างอิงจาก : http://www.learners.in.th/blogs/posts/344907